Είναι αυτό που μερικές φορές εσύ μπορεί να μην είσαι ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς σου κι όμως οι άλλοι να σου λένε πως όλα είναι καλά και "δε βαριέσαι, δε χρειάζεται κάτι παραπάνω".
Παραλλαγή αυτού υπάρχει και στον κόσμο της μουσικής, αφού πολλές φορές τα μεγαλύτερα acts απεχθάνονταν - για να το πούμε ευγενικά - τα πιο επιτυχημένα singles τους και μάλλον, διαφωνούσαν με τη θρυλικότητα αυτών, αφού εάν ήταν στο δικό τους χέρι, άνετα θα τα διέγραφαν από την ιστορία.
Nirvana, 'Smells Like Teen Spirit'
"Κυριολεκτικά θέλω να πετάξω την κιθάρα μου στο πάτωμα και να σηκωθώ να φύγω", είχε δηλώσει ο Kurt Cobain και προφανώς γι'αυτό το λόγο, το θρυλικό track είχε εξαφανιστεί με συνοπτικές διαδικασίες από το setlist των Nirvana.
Guns N' Roses, 'Sweet Child O' Mine'
"Το μισούσα για χρόνια", είχε αναφέρει ο Slash, αν και τελικά η αντίδραση του κοινού στο single τον έκανε να το ξανασκεφτεί και κάπως να συμπαθήσει το track.
Led Zeppelin, 'Stairway to Heaven'
Μπορεί το instrumental κομμάτι του τραγουδιού να ήταν αψεγάδιαστο, όμως ο Plant από ένα σημείο και μετά, δε μπορούσε να βρει απολύτως καμία ταύτιση με τους στίχους του υπόλοιπου single.
Queen, 'Don't Stop Me Now'
Αντικειμενικά ένα θρυλικό τραγούδι που αναπτερώνει το ηθικό και ανεβάζει τη διάθεση σε εκατομμύρια κόσμου, όμως ο Brian May καθόλου δεν το συμπαθούσε όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Μετά το συνήθισε προφανώς!
Metallica, 'Escape'
Ο James Hetfield δεν εκτιμά και τόσο τους στίχους του εν λόγω track, γι'αυτό και απέφευγε για δεκαετίες ολόκληρες να το ερμηνεύει ζωντανά on stage.
