Από ό,τι φαίνεται, κανείς δεν είναι άτρωτος, ούτε ο θεός Lemmy. Το διαπιστώσαμε πριν από ακριβώς 7 χρόνια, στις 28 Δεκεμβρίου 2015, όταν ο καρκίνος έκανε αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει μισός αιώνας ξέφρενης ζωής και υπερκατάχρησης ουσιών: Να σταματήσει τους χτύπους της καρδιάς του ανθρώπου που ήταν ο ίδιος η καρδιά του rock 'n' roll. Η ίδια η ιδέα κατά πόσο ο Lemmy Kilmister - ο μπασίστας του psych rock συγκροτήματος Hawkwind και μετέπειτα μπροστάρης των πρωτοπόρων του metal Motörhead - ήταν ευάλωτος και αν όντως θα μπορούσε ποτέ να χαιρετήσει το μάταιο τούτο κόσμο, αποτελούσε επί χρόνια αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των φανατικών της rock, πολύ πριν γίνει πραγματικότητα.
Ο κύριος άφθαρτος
Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι ο ατσαλένιος Lemmy ήταν άφθαρτος. Στο απόγειο της καριέρας του, η μέση ημερήσια πρόσληψη Jack Daniels ή/και οποιασδήποτε άλλης υπάρχουσας εθιστικής ουσίας στον πλανήτη γη θα αφαιρούσε τη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου την ίδια κιόλας ημέρα. Ο Lemmy από την άλλη έδειχνε να μην επηρεάζεται καθόλου από το κακό που έκανε στον εαυτό του. Για την ακρίβεια, από το 1979 και μετά, δε φαινόταν να γερνάει αισθητά, ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος για χάρη του. Μάλιστα, στους κύκλους της μουσικής βιομηχανίας υπήρχε η πεποίθηση ότι στο τέλος του κόσμου οι μόνοι που θα επιβίωναν θα ήταν οι κατσαρίδες και ο Lemmy. Τόσο αδιαπέραστος έμοιαζε.
Θεός προφανώς και δεν ήταν, αλλά ο κόσμος τον υπεραγαπούσε και πλήρη απόδειξη της λατρείας του ήταν πως όλοι τον αποκαλούσαν με το μικρό του όνομα. Καλώς ή κακώς, τα ηράκλεια κατορθώματά του όσον αφορά στις καταχρήσεις δημιούργησαν έναν επιπρόσθετο μύθο γύρω από τον ίδιο. Άλλοι πάλι, τον θεοποίησαν για τη φιλοσοφία του όσον αφορά στη σκηνική παρουσία: "Όλα πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο", συνήθιζε να λέει. Βέβαια, υπήρχαν ένα σωρό ακόμη συγκροτήματα ίδιας δυναμικής με των Motörhead, όπως και μουσικοί εθισμένοι στα ναρκωτικά. Εκείνο που έκανε τον Lemmy να ξεχωρίζει από όλους αυτούς και να τον τοποθετεί σε βάθρο για τους θαυμαστές του, ήταν η αίσθηση της πληρότητάς του.
Εκτός από τις γυναίκες, που ήταν ξεκάθαρα η αδυναμία του, παρέμενε παγερά αδιάφορος απέναντι στα συνήθη παρελκόμενα της αναγνωρισιμότητας που του παρείχε το επάγγελμά του. Δεν τον ενδιέφεραν τα ρούχα. Δεν τον άγγιζε ούτε στο ελάχιστο το κομμάτι της διασημότητας. Ζούσε σε ένα άθλιο διαμέρισμα στο Χόλιγουντ και περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του κατεβάζοντας ουίσκι, κόκες και παίζοντας βιντεοπαιχνίδια. Η μόνη του υλική σπατάλη ήταν η συλλογή ναζιστικών αναμνηστικών, η οποία, ναι, ακούγεται σχεδόν τρομακτική, αλλά απ' ό,τι φαίνεται προερχόταν περισσότερο από την αγάπη του για την ιστορία και όχι από ακραίο ρατσισμό.
Ο Lemmy έπασχε από ένα είδος μονομανίας όσον αφορά στη rock μουσική, είχε ένα είδος εμμονής με το σκληρό, γρήγορο, απογυμνωμένο υλικό χωρίς περιθώρια για φανταχτερά πράγματα. Τα υπόλοιπα δεν υπήρχαν στο οπτικό του πεδίο, μπορούσαν να πάνε στο διάολο. Δεδομένου του ότι εμείς δεν εκστασιαζόμαστε από διάσημους καλλιτέχνες εθισμένους στις ουσίες, για εμάς το πιο σημαντικό προσόν του ως rock star ήταν η πασιφανής του ανάγκη - ανάλογη του οξυγόνου - για συναυλίες, λογικά σε καιρούς covid απαγορεύσεων θα είχε χάσει το μυαλό του. Γενικώς, έδινε την εντύπωση πως αν η ζωή του του τα είχε φέρει διαφορετικά και δεν έκανε αυτήν την καριέρα, πάλι ικανοποιημένος θα ήταν παίζοντας σε σκοτεινά καταγώγια αντί για στάδια.
Η κοινή εμφάνιση με τους Metallica
Στο αναπάντεχα συγκινητικό ντοκιμαντέρ του 2011 "Lemmy: 49% Motherf**ker, 51% Son Of A Bitch", υπάρχει ένα κομμάτι κατά το οποίο οι Metallica έχουν καλέσει τον Lemmy να τους συνοδεύσει στη σκηνή του EnormoDome στην οποία θα εμφανίζονταν. Ο Lemmy φτάνει για την πρόβα με το μπάσο στο χέρι, χωρίς συνοδεία ή προσωπικούς σωματοφύλακες, και η κάμερα τον ακολουθεί καθώς περιπλανιέται στους ατελείωτους διαδρόμους κάτω από την αρένα ψάχνοντας για το σημείο που υποτίθεται ότι θα συναντήσουσε τη μπάντα. Κάποιος τελικά τον οδηγεί στο χώρο πρόβας που έχουν στήσει οι Metallica στα παρασκήνια, ένα πλήρες δωμάτιο πρόβας εφοδιασμένο με ένα ολόκληρο σύνολο εξοπλισμού, διαφορετικό από αυτό που θα χρησιμοποιούσαν on stage- ήταν μία επιπρόσθετη extravaganza στην ήδη συσσωρευμένη υπερβολή. Οι Metallica φαίνονται ενθουσιασμένοι με το σκηνικό, αλλά η απορημένη έκφραση στο πρόσωπο του Lemmy αποδείκνυε αφενός πόσο ταπεινός ήταν αφετέρου πόσο καθόλου δεν ευχαριστιόταν τις περιττές χλιδές, όπως κάθε ροκάς παλαιάς κοπής. Στο επόμενο στιγμιότυπο τον βλέπουμε να οργώνει τη σκηνή με τα μέλη των Metallica. Οι αντιδράσεις τους είναι τέτοιες που εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ακόμη και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι δύσκολα θα μπορέσουν να φτάσουν στο δικό του επίπεδο. Η ευδαιμονία είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Πηγή: esquire.com.gr
