Παρά τις κατά καιρούς μεγαλοστομίες του, ο Bono δεν ένιωσε ποτέ ότι στεκόταν πάνω από τους άλλους. Ποτέ δεν αντιμετώπισε τον εαυτό του ως κάτι μεγαλύτερο από τη μουσική που τον γέννησε. Γνώριζε καλά πως το rock and roll είναι ένα μέσο έκφρασης, ένας τρόπος να πεις αυτό που έχεις μέσα σου. Και όσο δυνατή κι αν ήταν η φωνή του, ικανή να καλύψει ολόκληρα στάδια, ο ίδιος καταλάβαινε πως ανήκε σε μια αλυσίδα ανθρώπων που είχαν προηγηθεί.
Από τους Beatles μέχρι τους Rolling Stones, πολλοί άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία του rock. Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που μοιάζουν να ξεφεύγουν από κάθε σύγκριση. Κι όσο κι αν σήμερα ο Bono φαίνεται συχνά να μιλά κυρίως για το έργο των U2, όταν ήταν παιδί ήξερε ότι τα τραγούδια θα καθόριζαν τη ζωή του. Άλλοι ονειρεύονταν μια καριέρα στον κινηματογράφο ή στον αθλητισμό. Εκείνος, όμως, όταν άκουσε τη φωνή του John Lennon, κατάλαβε αμέσως ότι είχε βρει αυτό που τον συγκινούσε βαθιά.
Σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη των Fab Four, ο Lennon εξέφραζε τις σκέψεις του χωρίς περιστροφές, ιδιαίτερα στα πιο ώριμα έργα του συγκροτήματος. Δεν ήταν πάντα εύκολος, ούτε πάντα ξεκάθαρος, όμως αυτή ακριβώς η αμεσότητα μάγευε τον Bono. Και όταν ο Lennon προχώρησε ένα βήμα παραπέρα με την Plastic Ono Band, κομμάτια όπως το "Mother" λειτούργησαν σχεδόν ως σημείο αναφοράς. Για τους U2, το μήνυμα ήταν σαφές: τα ωραία τραγούδια δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από αληθινό συναίσθημα.
Εκείνη την περίοδο, ο Lennon είχε ήδη ξεφύγει μπροστά. Κανείς δεν περίμενε ότι ένα μέλος των Beatles θα απογυμνωνόταν συναισθηματικά με τέτοιο τρόπο. Όμως, απορρίπτοντας κάθε ίχνος γλυκύτητας στον ήχο του, έδειξε ότι η ειλικρίνεια μπορούσε να σταθεί μόνη της. Και κάπως έτσι, νέοι μουσικοί άρχισαν να πιάνουν κιθάρες και να επιστρέφουν στα βασικά, ακολουθώντας το παράδειγμά του.
Παρότι το punk απέκτησε τεράστια δυναμική με τους Clash και τους Sex Pistols, ο Bono ένιωθε πιο κοντά σε αυτό που εκπροσωπούσαν οι Ramones. Εκείνοι έβαλαν τις βάσεις του punk παίζοντας γρήγορα, δυνατά και χωρίς περιττά στολίδια. Παρ’ όλα αυτά, πίσω από την απλότητά τους κρυβόταν μια βαθιά pop λογική, κάτι που εξηγεί και τη μετέπειτα συνεργασία τους με τον Phil Spector.
Και παρόλο που κανένα από τα αρχικά μέλη των Ramones δεν βρίσκεται πια στη ζωή, ο Bono πιστεύει πως όσα καλά κι αν ειπωθούν γι’ αυτούς, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Όπως τους είχε πει: "Δεν ήξερα ότι το να είσαι τόσο απλός θα μπορούσε να είναι τόσο περίπλοκο, αλλά χωρίς εσάς δεν θα είχα ξεκινήσει ποτέ τον δρόμο του τραγουδοποιού… και μετά, Joey, μου χάρισες τη φωνή σου. Δεν μοιάζει ποτέ αρκετό ένα 'ευχαριστώ'".
Ίσως γιατί οι Ramones δεν γνώρισαν ποτέ την αναγνώριση που άξιζαν. Δεν έφτασαν ποτέ στο επίπεδο εμπορικής επιτυχίας των U2 και, όταν η επιρροή τους είχε πια διαμορφώσει το pop-punk των ’90s, αποσύρθηκαν σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι Green Day και οι Offspring.
Η μεγάλη επιτυχία ίσως να μην ήταν γραφτό τους. Ωστόσο, η παρακαταθήκη τους παραμένει ζωντανή, όπως ακριβώς ο Lemmy ζει μέσα σε κάθε βραχνή rock φωνή. Κι αν οι ίδιοι δεν ισχυρίστηκαν ποτέ ότι ήταν η σπουδαιότερη μπάντα στον κόσμο, ο Bono δεν υπερέβαλε όταν χαρακτήρισε τη φωνή του Joey Ramone "θαύμα" στο "Songs of Innocence". Για εκείνον ήταν ένα ανεκτίμητο δώρο - και ελάχιστοι τραγουδιστές υπήρξαν τόσο μοναδικοί πάνω στη σκηνή.
Πηγή: esquire.com.gr
