Μπορεί να στη συλλογική μνήμη να έχει χαραχθεί σαν τον πιο δύστροπο chef του κόσμου αλλά για να φτάσει να θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους αυτή τη στιγμή σίγουρα έχει δουλέψει σκληρά. Και σίγουρα έχει ταλέντο. Ο Gordon Ramsay πριν από 30 μήνες μίλησε στο Βρετανικό Esquire και θυμήθηκε τα χρόνια που δούλευε ασταμάτητα, έκανε την αυτοκριτική του και αποκάλυψε αυτά που απολαμβάνει να κάνει όταν δεν είναι στην κουζίνα.
Τα Μαθήματα Ζωής του Gordon Ramsay:
> Οι καλύτεροι σεφ αυτή τη στιγμή παίζουν ανάμεσα στα δύο και στα τρία αστέρια. Κορυφαία για μένα είναι η Clare Smyth, που ήταν επικεφαλής σεφ στο εστιατόριο Gordon Ramsay στο Λονδίνο. Απόλυτα ευγενής και αδυσώπητη.
> Λατρεύω το λιπαρό fish and chips, με όλα αυτά τα κομμάτια βουτύρου που καταλήγουν στο τηγάνι.
> Αν έχει μπει ποτέ στα αποδυτήρια στο ημίχρονο; Οι κουζίνες δε διαφέρουν πολύ, μόνο που η μαγειρική κρατάει περισσότερο από 90 λεπτά και δεν υπάρχει ημίχρονο. Όταν η ομάδα πέφτει, πρέπει να την επαναφέρεις. Κι εσύ είσαι ο αρχηγός. Θες να σου πω ένα σπουδαίο αρχηγό; Ο Vieira. Απόλυτα κλασικός.
> Ο Marco Pierre White μου έμαθε πώς να στήνω το φαγητό σε ένα πιάτο με απόλυτη φινέτσα. Ο Guy Savoy με δίδαξε πώς να βγάζω βάθος στις γεύσεις, κάτι τόσο καθαρό. Από την άλλη, ο Albert Roux με δίδαξε πώς να παίρνω τα φτηνότερα υλικά και να τα μεταμορφώνω σε κάτι μαγικό. Και εννοώ εντελώς μαγικό. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτοί οι τρεις chefs μού έμαθαν ότι ποτέ δε σερβίρεις κάτι λάθος. Το προσπάθησα μια φορά και γαμήθηκα.
> Δεν έχω υπομονή. Έχω πάθος. Τσαντίζομαι και φουντώνω γρήγορα με κάτι ηλίθιους, γι’ αυτό περνάω κατευθείαν στην ουσία. Κομμένες οι μαλακίες. Αυτό είναι υγιές.
> Νεότερος ήμουν πιο υπομονετικός. Από το μηδέν στα τρία αστέρια Michelin μέσα σε έξι χρόνια ήταν τεράστιο άλμα. Ξέρω chefs που εδώ και 25 χρόνια έχουν μείνει στο ένα αστέρι. Εγώ απλά μαγείρευα και μαγείρευα. Και ήρθε η αναγνώριση. Ήμουν head chef με μετόχους. Δεν είχα ιδέα τι ήταν τα οικονομικά στοιχεία για κέρδη και ζημιές.
> Ήμουν ένα τέρας στα 29, αλλά τώρα καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους. Περνάς από διάφορες φάσεις στη ζωή. Κάθε πέντε με οκτώ χρόνια πρέπει να προσαρμόζεσαι και να ωριμάζεις. Κι αυτό το έκανα. Πολύ καλά.
> Ο Marco Pierre White κάποτε μου είπε: "Το καλύτερο πράγμα που σου έχει συμβεί ήταν το ότι βγήκες ανάμεσα από τα πόδια της μάνας σου όταν σε γέννησε". Απλά έγνεψα και ασχολήθηκα με το μπαρμπούνι που έβγαινε από τον ατμομάγειρα. Αυτό με έκανε ό,τι είμαι σήμερα.
> Οποιοσδήποτε μπορεί να ανοίξει ένα εστιατόριο. Απλά χρειάζεται να διοργανώσεις ένα dinner party όπου όλοι θα είναι ενοχλημένοι και κάποιος θα πεταχτεί για να σου πει: "Πρέπει να ανοίξεις ένα εστιατόριο, αυτό το φαγητό είναι πεντανόστιμο". Ο χώρος μου, λυπάμαι που το λέω, είναι γεμάτος τσαρλατάνους.
> Δεν έχω πάρει ποτέ μου ναρκωτικά. Ο ενθουσιασμός είναι η αδρεναλίνη μου. Ο ανταγωνισμός μού δίνει κίνητρο να πορεύομαι. Αν δεν είναι μια κούρσα με μια Ducati στο Laguna Seca, είναι η αίσθηση του να οδηγείς μια Ferrari γύρω από το Maranello και να μπαίνεις μέσα σ’ αυτήν περίπου στο χρόνο του Alonso. Όχι κι άσχημα.
> Στη Γαλλία δούλευα 16-17 ώρες την ημέρα και στο ρεπό μου πήγαινα πάλι στη δουλειά για να εξασκηθώ στα γαλλικά. Έμαθα να μιλάω τόσο καλά μέσα σε έξι μήνες, που οι άνθρωποι με ρωτούσαν από ποιο μέρος της Γαλλίας κατάγομαι. Σήμερα όμως στα εστιατόριά μου στο Παρίσι και στο Μπορντό οι άνθρωποι εργάζονται 35 ώρες την εβδομάδα και παραδίδουν τα όπλα. Εγώ θα προτιμούσα να δουλεύω το διπλάσιο σκληρά και να φτάσω νωρίτερα στην κορυφή.
> Τα τελευταία πέντε χρόνια καμιά δεκαριά chefs έχουν πεθάνει στα 50 τους από καρδιά, κάπνισμα ή κάτι σχετικό με το άγχος. Αρκετοί σεφ αυτοκτονούν. Έτσι, εγώ κάνω τρίαθλο ή την προπόνηση iron man. Για μένα είναι ένα διάλειμμα. Μακριά από τηλέφωνα και περισπασμούς. Είναι ο μόνος χρόνος που μπορώ να χαλαρώσω.
> Το Deadliest Catch είναι μια σπουδαία εκπομπή, μιλάμε για δύσκολο περιβάλλον. Ο κόσμος μένει έκπληκτος όταν βλέπει να πιάνεις ένα τεράστιο καβούρι, αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ειδικά αν ο καιρός είναι χάλια, το ξεχνάς. Διέσχισα τον Ατλαντικό με ένα σκάφος και πέρασα 11 μέρες με ένα καλάθι γύρω από το λαιμό μου.
> Το να μεγαλώνω με έναν αλκοολικό πατέρα και να βλέπω μια μάνα να σκίζεται για να κρατήσει ενωμένη την οικογένεια ήταν ένα σπουδαίο μάθημα. Διδάχτηκα να είμαι ανελέητος.
> Δε χάνω το ποδόσφαιρο. Έχει κάτι το μοναδικό το να παίζεις στο Old Trafford κάθε χρόνο για φιλανθρωπικούς σκοπούς και να στέκεσαι δίπλα στον Zidane και τον Maradona. Είμαι ο πιο τυχερός chef στον κόσμο.
> Παλιά τα έγραφα όλα, αλλά είμαι αποφασισμένος και δεν είμαι αδύναμος. Η επόμενη μέρα θα ξημερώσει και θα πάρεις και πάλι το λεωφορείο για να πας στη δουλειά. Ποτέ δεν το έριχνα στην πολλή σκέψη. Είναι χάσιμο χρόνου. Άσε τον εαυτό σου να πέσει και μετά σήκω πάλι. Γιατί αυτή ακριβώς η διαδρομή του να επιστρέφεις στην κορυφή είναι στην πραγματικότητα πιο ωραία από το να είσαι συνεχώς στην κορυφή. Ανακαλύπτεις τόσο πολλά για τον εαυτό σου και το ποιοι είναι οι φίλοι σου. Αν το κάνεις αυτό μερικές φορές, μέσα σε 25 χρόνια θα γίνεις ένας γέρος σοφός.
> Δεν έχει σημασία αν η αξία της επιχείρησης αποτιμάται στα 100 ή στα 200 εκατομμύρια δολάρια. Τα παιδιά μου δε θα πάρουν τίποτα απ’ αυτά... To μόνο που τους υποσχέθηκα είναι τα απαραίτητα για τα πρώτα τους βήματα.
> Βρίσκομαι λοιπόν χειμώνα στην Kona στη Χαβάη. Είναι έξι το πρωί, η ορατότητα είναι στα 30 μέτρα και ένας κινητικά ανάπηρος κάθεται δίπλα μου: Ο Alex Zanardi, που έχασε και τα δύο του πόδια σε αγώνα αυτοκινήτων. Έχεις να κολυμπήσεις σχεδόν 4 χλμ. πηγαινέλα και έπειτα εκείνος ανυψώνεται από το νερό και τον βάζουν σε ένα ποδήλατο για να κάνει 180 χλμ. πετάλι με τα χέρια. Όταν βλέπεις γύρω σου τέτοια αποφασιστικότητα, ξεχνάς τα αστέρια Michelin και τις τηλεοπτικές εκπομπές. Δεν έχει σημασία πόσες Ferrari έχεις, δεν μπορείς να αγοράσεις αυτή την εμπειρία.
Πηγή: esquire.com.gr
