Ο Christopher Walken, που γεννήθηκε μία ημέρα σαν σήμερα (στις 31 Μαρτίου 1943) στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, θεωρείται ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς της γενιάς του, παρότι μαζί με αυτό κουβαλά και τη φήμη του διαφορετικού και του εκκεντρικού. Γιος της Σκωτσέζας Rosalie Russell και του Γερμανού φούρναρη Paul Wälken, μεγάλωσε στο Μεγάλο Μήλο και αποφάσισε πως θα γίνει ηθοποιός όταν είδε ένα εξώφυλλο περιοδικού με τον Elvis Presley, στα 14 του χρόνια.
Ήδη από την εφηβεία του ξεκίνησε να παίζει σε τηλεοπτικές παραγωγές και έπειτα στο Broadway, για να ακολουθήσει μία πολύ σημαντική πορεία στον κινηματογράφο. Μεταξύ άλλων έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως τα "Annie Hall" (1977), "Ο Ελαφοκυνηγός" (1978), "Ο Μπάτμαν επιστρέφει" (1992), "Pulp Fiction" (1994), "Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη" (1999) και το "Catch Me If You Can" (2002). Για τον "Ελαφοκυνηγό" του Michael Cimino έχει κερδίσει Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου.
Ο ίδιος είχε μιλήσει στο αμερικανικό 'Esquire' τον Μάιο του 2009, καταθέτοντας τα δικά του μαθήματα ζωής.
Τα μαθήματα ζωής του Christopher Walken:
> Η καλύτερη ώρα για να δεις μία ταινία είναι πάντα το πρωί.
> Η πιο σοφή συμβουλή που μου έχουν δώσει; Θυμάμαι ένα πρωί, έβγαινα από ένα κτίριο και ένας τύπος μου είπε: ''Chris, να προσέχεις". Ποτέ δεν σταμάτησα να το σκέφτομαι. Να προσέχω, αυτή είναι μία φοβερή συμβουλή.
> Όταν ήμουν παιδί, είχα πολύ νεύρο. Το είχαν προσέξει όλοι οι συγγενείς μου. Τότε δεν καταλάβαινα ακριβώς τι σήμαινε αυτό.
> Η πορεία του πατέρα μου είναι ένα μάθημα ζωής για εμένα. Είχε τον δικό του φούρνο, που έμενε κλειστός μόνο μία ημέρα την εβδομάδα. Αλλά ακόμη κι έτσι θα περνούσε μία βόλτα από το μαγαζί του. Το έκανε επειδή λάτρευε τη δουλειά του. Που τελικά δεν ήταν μόνο δουλειά.
> Το αγαπημένο μου πράγμα από εκεί ήταν η Boston cream pie. Δεν βρίσκεις πια τέτοια γλυκά.
> Στις περισσότερες δουλειές μου θα αναγκαστώ να συνεργαστώ με απρόθυμους ανθρώπους. Πάντα υπάρχει κάτι λάθος σε κάποιον. Έχω κουραστεί από αυτό.
> Το γκολφ είναι το πιο μυστηριώδες χόμπι που υπάρχει. Ξέρω άτομα, καλούς μου φίλους, που είναι απολύτως τρελοί με αυτό. Για μένα είναι μαρτύριο. Προτιμώ το τρέξιμο ή το ποδήλατο.
> Λατρέυω τα μακαρόνια και λατρεύω να τα μαγειρεύω. Θα μπορούσα να τρώω κάθε μέρα. Λατρεύω επίσης να τρώω παγωτό και να βλέπω τηλεόραση. Και τη μπύρα. Μπύρα, μακαρόνια, παγωτό.
> Όταν πρωτόεφτασα στο Λος Άντζελες, ένας ατζέντης με συμβούλευσε: "Αν κάποιος σε καλέσει σε ένα πάρτι, μην πας. Μείνε στο σπίτι σου ή πήγαινε να δεις καμία ταινία. Μην εμφανίζεσαι πολύ, άφησέ τους να σε νοσταλγήσουν και να χαρούν περισσότερο όταν σε ξαναδούν".
> Όλα άλλαξαν με τον "Ελαφοκυνηγό". Ξαφνικά, κι ενώ είχε ήδη αρκετά χρόνια στον χώρο, άρχισαν να με γνωρίζουν. Η όλη δημοφιλία διήρκησε πάνω από 10 χρόνια.
> Τα περισσότερα σενάρια συνηθίζουν να είναι χαλαρά και εύκολα. Όχι όμως αυτά του Quentin Tarantino. Είναι τεράστια, γεμάτα διαλόγους. Δεν πρέπει απλά να μάθεις τις γραμμές, πρέπει να μπεις σε αυτά.
> Τι μισώ; Τους ζωολογικούς κήπους. Θεωρώ απαίσιο το γεγονός πως κρατούνται τα ζώα.
> Το χαμόγελο είναι στην πραγματικότητα μία από τις πιο αρχέγονες ενδείξεις συναισθημάτων. Το γεγονός δε, πως δείχνεις τα δόντια σου, είναι και προειδοποιητικό σημάδι.
> Υπάρχει κάτι επικίνδυνο στο τι μπορεί να χαρακτηριστεί αστείο. Υπάρχει μία σύνδεση μεταξύ γέλιου και τρόμου.
Πηγή: esquire.com.gr
