![Sinead](https://www.atticaradios.gr/Content/ImagesDatabase/44/44bd407eb4da46cc97da224647511c36.jpg?v=1&maxwidth=820&)
Το ημερολόγιο έγραφε 10 Ιουνίου 1993 όταν οι 'Irish Times' φιλοξενούσαν μια ολοσέλιδη καταχώριση με την οποία η Sinead O’Connor εξέφραζε τις σκέψεις της, ζητώντας από το κοινό να σταματήσει την κατακραυγή ενάντια στο πρόσωπό της και να την αντιμετωπίσει με τον σεβασμό και την κατανόηση που της αξίζει.
Όλα είχαν ξεκινήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Τον Οκτώβριο του 1992 η Sinead O’Connor εμφανίζεται στο πασίγνωστο τηλεοπτικό show "Saturday Night Live" και κατά τη διάρκεια της ζωντανής της ερμηνείας, σκίζει μία φωτογραφία του Πάπα παρουσιάζοντάς τον ως πηγή του κακού και αφήνοντας άναυδο το κοινό που βρισκόταν στο στούντιο.
Το κανάλι υποστήριξε πως δεν γνώριζε τίποτα για αυτή την πρόθεση της Sinead και το τηλεφωνικό κέντρο γέμισε με κλήσεις δυσαρεστημένων τηλεθεατών που θεώρησαν ανεπίτρεπτη την κίνηση και το μήνυμα που έκρυβε. Εξάλλου, μπορεί η O’Connor να ανέβαινε στις μετοχές της μουσικής βιομηχανίας, ειδικότερα ύστερα από την μεγάλη επιτυχία του "Nothing Compares 2 U", όμως οι εμφανείς τοποθετήσεις της επί τόσο σοβαρών θεμάτων, "κλωτσούσαν" σε μία μεγάλη μερίδα του κοινού.
Λίγο αργότερα, όταν χρειάστηκε να κάνει ζωντανή εμφάνιση τραγουδώντας ξανά το "War" του Bob Marley, το κοινό την γιουχάρει και η ίδια στο τέλος, φεύγει από τη σκηνή με δάκρυα στα μάτια. Υπερασπίζεται τον εαυτό της με έναν καθηλωτικό τρόπο, αποκαλύπτοντας τη βία που είχε υποστεί σαν παιδί, συνδέοντάς την άρρηκτα με την επίδραση της Καθολικής Εκκλησίας στην Ιρλανδία και τον έλεγχο αυτής σε κρίσιμους τομείς, όπως η εκπαίδευση και οι απόψεις για τη σεξουαλικότητα, το γάμο, την αντισύλληψη κ.ο.κ.
Ύστερα από μήνες διαρκούς πίεσης και κατακραυγής, με τους περισσότερους να της έχουν κολλήσει την ταμπέλα "crazy b*tch", η Sinead αποφασίζει να προχωρήσει σε μια ολοσέλιδη καταχώριση στους 'Irish Times' στις 10 Ιουνίου 1993. "Stop hurting me please" ήταν οι ακριβείς της λέξεις, προσπαθώντας να εξηγήσει πως ανήκει σε αυτή την κάστα των ανθρώπων που έχασαν την παιδικότητά τους όταν έπρεπε να τη ζήσουν και για αυτό νιώθει την ανάγκη να την εκφράσει, γιατί αλλιώς θα συνεχίσει να αισθάνεται την οργή, στρέφοντάς την πάνω της μέχρι να αυτοκαταστραφεί.