Για να παίξει κανείς σωστά ένα τραγούδι των Metallica, απαιτείται συνδυασμός τεχνικής ακρίβειας, αντοχής και απόλυτης συγκέντρωσης. Ακόμα κι αν στη δεκαετία του ’90 το συγκρότημα απλοποίησε τον ήχο του με το "Black Album", τα τραγούδια της thrash περιόδου του παραμένουν σχολείο για κάθε μουσικό. Τα τύμπανα του Lars Ulrich λειτουργούν με χειρουργική ακρίβεια, ενώ τα riffs του James Hetfield κινούνται με ταχύτητα και επιθετικότητα που λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν. Κι όμως, ακόμα και αυτή η σχεδόν μηχανική τελειότητα έκρυβε μικρές ατέλειες - ακόμη και σε τραγούδια που θεωρούνται αψεγάδιαστα.
Στα πρώτα τους χρόνια, άλλωστε, τα λάθη ήταν σχεδόν αναπόφευκτα. Πριν αποκτήσουν κανονικό δισκογραφικό συμβόλαιο, οι Metallica ηχογραφούσαν με ό,τι μέσα είχαν διαθέσιμα. Το "Kill ’Em All" φτιάχτηκε γρήγορα και υπό πίεση, χωρίς την πολυτέλεια πολλών επαναλήψεων, κάτι που αντανακλούσε απόλυτα το νεανικό και ωμό πνεύμα της μπάντας.
Όταν έφτασε η ώρα για το "Ride the Lightning", το συγκρότημα είχε πλέον περισσότερους πόρους και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Με τον Flemming Rasmussen πίσω από την κονσόλα, οι Metallica παρουσίασαν για πρώτη φορά έναν πιο δουλεμένο και φιλόδοξο ήχο. Εκεί άρχισαν να ξεδιπλώνουν την αγάπη τους για πιο σύνθετες δομές και αφηγηματικές συνθέσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Creeping Death", που αντλεί έμπνευση από βιβλικές ιστορίες.
Σε αυτή την περίοδο, η παρουσία του Cliff Burton ήταν καθοριστική. Σε μια εποχή που το μπάσο συχνά έμενε στο παρασκήνιο, εκείνος το αντιμετώπιζε σαν πρωταγωνιστικό όργανο. Οι γραμμές του δεν περιορίζονταν στη ρυθμική υποστήριξη, αλλά λειτουργούσαν με μελωδική και εκφραστική ελευθερία, όπως αποδεικνύεται σε συνθέσεις μεγάλης διάρκειας όπως το "The Call of Ktulu".
Στο "Master of Puppets", ο Burton έφτασε στο απόγειο της συνεισφοράς του με το "Orion", ένα τραγούδι που αποκάλυπτε τη σύνθετη και πιο ώριμη πλευρά του συγκροτήματος. Την ίδια στιγμή, ο Hetfield έγραφε τον πυρήνα του απόλυτου ύμνου των Metallica στο ομώνυμο τραγούδι, εστιάζοντας στις σκοτεινές συνέπειες της εξάρτησης.
Ο ίδιος ο Hetfield έχει περιγράψει το νόημα του τραγουδιού λέγοντας: "Το ‘Master of Puppets’ μιλάει ουσιαστικά για τα ναρκωτικά. Για το πώς αλλάζουν οι ρόλοι και αντί να ελέγχεις εσύ αυτό που κάνεις, σε ελέγχει εκείνο. Θυμάμαι ένα πάρτι στο Σαν Φρανσίσκο με ανθρώπους να κάνουν ενέσεις και να παραπατούν, και μια κοπέλα που ήταν πραγματικά σε άσχημη κατάσταση".
Ο παραγωγός Flemming Rasmussen θυμάται επίσης τη διαδικασία: "Είχαμε έναν εξαιρετικό χώρο για τα τύμπανα. Η κονσόλα Trident δεν ήταν η πιο καινούργια, αλλά είχε μετασχηματιστές και γενικά έδινε καλύτερο ήχο από πολλές σύγχρονες κονσόλες. Αυτό έκανε μεγάλη διαφορά. Και φυσικά… εγώ!"
Παρά το υψηλό επίπεδο τεχνικής, το τελικό ηχογράφημα δεν είναι απολύτως "καθαρό”. Ο Kirk Hammett έχει παραδεχτεί ότι στο τελικό solo έκανε λάθος σε μία φράση, τραβώντας τη χορδή εκτός ταστιέρας και δημιουργώντας έναν απρόβλεπτο, σχεδόν χαοτικό ήχο.
Ακόμη πιο χαρακτηριστικό είναι το λάθος στο μπάσο. Στο bridge πριν από το ρεφρέν, εκεί όπου το riff καταλήγει σε δύο χτυπήματα συγχορδίας C#, ο Burton παίζει κατά λάθος ένα C, δημιουργώντας μια μικρή αλλά αισθητή δυσαρμονία όταν ακούγεται μαζί με τα υπόλοιπα όργανα.
Τυπικά, πρόκειται για σφάλμα. Ωστόσο, αυτός ο "στραβός" ήχος λειτουργεί σχεδόν υποσυνείδητα, προσθέτοντας ένταση και προμήνυμα πριν την επόμενη ενότητα. Καθώς ο Hetfield έχει ήδη περιγράψει τον έλεγχο που ασκούν τα ναρκωτικά στον πρωταγωνιστή του τραγουδιού, αυτή η παραφωνία μοιάζει να συμβολίζει τη στιγμή που η εξάρτηση σφίγγει τον κλοιό, λίγο πριν ακουστεί το κραυγαλέο "FIX ME". Ο Cliff Burton μπορεί να άφηνε κάποιες γωνίες αδούλευτες, αλλά ακόμα και στα λάθη του, κατάφερνε να βάζει χαρακτήρα και ουσία.
Πηγή: esquire.com.gr
